MISNA

I.

MISNA

Carthaginensium navale dicitur. Cael. Rhodig. l. 18. c. 38.

II.

MISNA

pars Talmudis. Postquam enim sacer Prophetarum Chrous terras reliquisset, sensim a Lege Patrum discessum, et humanis commentis ac traditionibus Religionis castitas contaminata est: praecipuô eius rei auctore Hillele Babyloniô, 140. cir. citer annis, ante secundi Templi excidium. Atque exinde, ut Iudaei tum in sectas scindi coeperant et nova facile placebant, duplex obtinuit Hierosolymis doctrina, una Scripturae, altera Traditionum: cui docendae in singulis Synagogis, duo Audioria attributa sunt. Defecit autem apulatim Scripturae studium ac praevaluerunt Traditiones. Quod factum inprimis annô post Christi excidium quinquagesimô. Deinde enim, quae hactenus Traditionum Seniorum praetextu venerant, Legis Oralis nomine venerunt: tuncque, praeter Legem scriptam, Iudaei aliam a Mose Legem, in monte Sinai acceptam, commenti sunt; quae, cum sublimioris sapientiae foret, ore excepta, eôdem modô propagari debuerit. Hanc itaque Mosen Iosuae, hunc LXX. Senioribus, illos autem Viris Synagogae M. tradidisse aiunt: donec tandem conscripta, et in Talmud, tamquam Pandectas, relata sit. Labente namque tempore, ne per Iudaeorum exilia crebrasque fugas, tam pretiosum depositum periret, Rabbi Iehuda, qui sub Antoninis floruit, annô post Templum excisum 120. in unum volumen traditiones istas congessit; quod Misnae vel Sepher Misnaioth, seu Deuteroseon volumen appellatur. Hisce postea successêre Doctores, qui in explicatione Misnaioth disputationibusque circa illas, versabantur, ex quibus altera Talmudis pars, Gemara dicta, coaluit: quae, pro Auctorum et Scholarum discrimine, rursus duplex est, Hierosolymitana et Babylonica. Fr. Burmannus Synops. Theol. Christ. Part. 2. l. 7. c. 1. §. 55. et 56.

III.

MISNA

urbs superioris Saxoniae, Misniae caput, condita ab Henrico Aucupe, A. C. 928. qui Marchionem Misnae constituit. Sigismundus postea Imperator Friderico Marchioni, cum Saxonia, Electoratum contulit, A. C. 1423. Sub initium Reformationis, Iohannes Episcopus Misnensis, venias venales, circa A. C. 1500. e sua dioecesi eiecit, populi stosiditatem increpans: Vide Chytraeum par. 1. Saxon. De Misniae autem Marchionum origine, vide Phil. Iac. Spenerum, Sylloge Geneal. Hist. in Familia Sxonica, et supra in voce Marchio. Addo, quod primum Marchionem Henricus praefatus constituit agnatum Fridericum, seu, ut alii, Brunonem Wettini Comitem. Hereditariô postea iure eam ab Ottone III. Imperatore accepit Eccardus I. eiusdem familiae, multis in Caesarem officiis istam gratiam meritus. Pulsus post a Bohemis Henricus Marchio, iussu Caesaris, contra quem cum reliquis Saxoniae Principibus insurrexerat, eique postea suffectus agnatus Timo Comes Wettinensis; cuius tamen fil. Conradus Lotharii Imperatoris auctoritate, et ope possessionem demum terrae adeptus est, continuâ serie ad nostra usque tempora transmissam. Vide Tobiam Pfannerum de praecipuis Germaniae Principum gentibus c. 2.